Δημοσίευμα

Το λυρικό θέατρο παραμένει σίγουρα τέχνη υψηλή. Αν όμως επιχειρήσει κανείς να το απογυμνώσει από το εξαίσιο μουσικό κουστούμι του, και  τις ρωμαλέες  άριες που απαιτούν πράγματι μεγάλες φωνητικές δυνατότητες, η ψίχα που απομένει, και δεν είναι παρά το αφηγηματικό κομμάτι, απηχεί στην πιο αφελή εκδοχή της μυθοπλασίας. Αναληθοφάνεια, ψευδορομαντισμός, ασπόνδυλη πλοκή, ανούσιοι διάλογοι. Πέρα από την μαγική Τουραντότ, τη συγκινητική Μαντάμα Μπατερφλάι και την κοσμογονική Τόσκα, δύσκολα θα βρεις λιμπρέτα που άξιζαν την λάμψη της θεϊκής όπερας.
Δημήτρης Στεφανάκης