Δημοσίευμα

Ο Θέμης Παρλαβάντζας γράφει για τις «Ευτυχισμένες οικογένειες»

OΥΔΕΙΣ ΑΘΩΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ
Ο Θέμης Παρλαβάντζας γράφει για τις «Ευτυχισμένες οικογένειες»

Τι θέλουν οι συγγραφείς και ταράζουν την ηρεμία των «ευτυχισμένων» οικογενειών; Γιατί δεν τις αφήνουν στην ησυχία τους; Έτσι κι αλλιώς, όσα ζιζάνια κι αν σπείρουν, αυτές δεν πρόκειται να διακινδυνεύσουν την ευτυχία τους· είναι η μόνη τους περιουσία.

Από την αρχή στο τετρακοσίων δέκα σελίδων μυθιστόρημα του Δημήτρη Στεφανάκη «Ευτυχισμένες οικογένειες», ξεδιπλώνεται μπροστά σου ένα χρονικό αποκαθήλωσης των «ευτυχισμένων» οικογενειών. Με μαεστρία ο συγγραφέας εισχωρεί στο παρελθόν των ηρώων του, δημιουργώντας ένα ατέρμονο παρόν διάρκειας εκατό περίπου χρόνων. Με πολύ μικρά κεφάλαια (μοιάζουν με σύντομα διηγήματα), χτίζει σταδιακά ένα παλίμψηστο οικογενειακής (ι)στορίας αλλά και  Εθνικής (Ι)στορίας με ήθος και ύφος γνήσια μυθιστορηματικό, μετατρέποντας την ανάγνωση σε απολαυστική εμπειρία.

Αν και το μότο στο οπισθόφυλλο: «Οι ευτυχισμένες οικογένειες δεν έχουν μυστικά, αλλιώς δεν είναι ευτυχισμένες» σε υπνωτίζει με την αξιωματική του ισχύ, γρήγορα αντιλαμβάνεσαι την ειρωνεία που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας για να υποσκάψει τη ζωή των ηρώων του.

Επικεντρωμένος σε μια οικογένεια  -αλληγορία ενός έθνους- ο συγγραφέας θα αρχίσει να ξεπλέκει λίγο λίγο το πουλόβερ της ευτυχίας τους, μέχρι να ξεγυμνωθούν εντελώς από την όποια γοητεία τούς έχει φιλοδωρήσει η δοτή από τους προγόνους τους χλιδή και δύναμη. Ο Στεφανάκης δεν σου αφήνει περιθώρια παρερμηνείας. Η ειρωνική του ματιά μέσα από την αναζήτηση του νεαρού φοιτητή-ερευνητή, η οποία οδηγεί στο παρελθόν που καθόρισε τη μετέπειτα ευτυχία της οικογένειας, σου γεννά βάσιμα την απορία: Με τι υλικά χτίζεται τελικά η ευτυχία; Σίγουρα με χρήμα και δύναμη· και, βέβαια, με μυστικά. Με πολλά ένοχα μυστικά καλά φυλαγμένα, ώστε να μη θιγεί η θεία τάξη που βασιλεύει στο βασίλειο της μακαριότητας των μελών της.

Το ομιχλώδες παρελθόν της οικογένειας επιβάλλεται να μείνει στο απυρόβλητο. Ποιος θα είχε λόγο να αναμοχλεύσει ιστορίες του παρελθόντος; Ακόμη και η αφηγήτρια, η αντιφατική ηρωίδα, η Λήδα Δημητριάδη, όταν τολμήσει να έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με το παρελθόν της οικογένειάς της, θα χρησιμοποιήσει την αλήθεια όχι ως μέσο αυτοσυνειδησίας και εσωτερικής συντριβής αλλά ως όπλο, ώστε να κερδίσει επιπλέον πόντους στο παιχνίδι της αποκόμισης μεγαλύτερου μεριδίου από την οικογενειακή περιουσία. Η γνώση του παρελθόντος δεν είναι δύναμη. Είναι το αδύνατο σημείο τους, καθώς όλοι καρπώνονται τα οφέλη της ατιμίας των προγόνων τους και δεν είναι διατεθειμένοι να ρισκάρουν χάριν μιας θολής συνειδησιακής καθαρότητας τη σημερινή ευτυχία τους -πίσω τους υπάρχει μια κραταιά ξενοδοχειακή αυτοκρατορία. Μια οικογένεια, μια κοινωνία, ένα έθνος, όλα ζυμωμένα με υλικά ατιμίας· μηχανοραφίες, μυστικές συμφωνίες, καταλήστευση πλούτου, προδοσίες, μίση και πάθη ανομολόγητα. «…Μικρά και μεγάλα εγκλήματα, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει διαπράξει» λέει κάποια στιγμή ο νεαρός ερευνητής του βέβηλου παρελθόντος της οικογένειας. Ποιος από όλη την οικογένεια είναι έτοιμος να σταθεί ως κήνσορας απέναντι στο στιγματισμένο παρελθόν της; Ούτε καν η ομοδιηγητική ηρωίδα που ανακίνησε το θέμα της ανακάλυψης της αλήθειας. Τελικά, ο ίδιος ο ερευνητής του λερωμένου παρελθόντος της οικογένειας θα δώσει συγχωροχάρτι, ως άλλοθι για την ευτυχία τους. «…Αν υπάρχει μια ανώτερη δικαιοσύνη στον κόσμο, τους χαρίστηκε και δεν βλέπω για ποιον λόγο θα έπρεπε να έρθουμε τώρα εμείς να τους καταδικάσουμε».
Θέμης Παρλαβάντζας

ΠΗΓΗ: https://arthrono.wordpress.com/2017/05/08/oυδεισ-αθωοσ-τησ-οικογενειακησ-ευτυχι/

Αναρτήθηκε από: Dimitris Stefanakis

Ο Δημήτρης Στεφανάκης γεννήθηκε το 1961. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Είναι συγγραφέας δώδεκα μυθιστορημάτων και ενός δοκιμίου. Έχει... Διαβάστε περισσότερα...

Comments - Σχόλια

Share this Post:

Συνεχίστε την ανάγνωση...