Δημοσίευμα

Όλα θα πάνε καλά!

ΣΑΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΒΛΕΠΩ ΤΩΡΑ. Μπαίνουν μαζί στο ζαχαροπλαστείο Πέτρογραδ στην οδό Σταδίου της Αθήνας του 1939. Εκείνος είναι ο παππούς μου και φορά σκούρο κοστούμι και ρεπούμπλικα. Τριαντάρης, γεροδεμένος, αλλά με βήμα ανάλαφρο, σαν να χορεύει. Καθώς διαβαίνει την είσοδο, στρέφεται και κοιτάζει τον δρόμο και την αραιή κίνηση των αυτοκινήτων. Ζει ένα ήσυχο κυριακάτικο απόγευμα, από εκείνα που δεν προμηνύουν κανενός είδους συμφορά.
....................
...Την έχουν συνεπάρει οριστικά τα σκούρα μάτια του αγέλαστου άντρα. Μέσα τους καίνε ασίγαστα πάθη - σαν μισοσβησμένες πυρκαγιές, που εύκολα αναζωπυρώνονται, αν το θελήσεις. Παρακολουθεί τα υπέροχα μακριά του δάχτυλα, πώς διαγράφουν χορευτικές φιγούρες στον αέρα, ακολουθώντας τη ρύμη του λόγου του. Προς τα πού δείχνουν αυτά τα δάχτυλα που την υπνωτίζουν;

  Δεν μπορεί να ακούσει τι της λέει. Στο μυαλό της όλα γίνονται μουσική - μικρά μελωδικά επεισόδια από το κονσέρτο για πιάνο αρ.20 του Μότσαρτ, που τόσο αγαπά. Είναι κι αυτό το ήσυχο κυριακάτικο απόγευμα που την ξεγελά˙ η ευχάριστη ατμόσφαιρα στο ζαχαροπλαστείο, η ασφάλεια που νιώθει κάτω από το ζεστό μάλλινο ύφασμα, όπως ο στρατιώτης στο ταμπούρι του. Αλλά κυρίως είναι αυτή η νοερή επανάληψη της μουσικής του Μότσαρτ, που δεν θα την εγκαταλείψει καθόλου τους επόμενους μήνες, τα επόμενα χρόνια.

Δημήτρης Στεφανάκης
«Ευτυχισμένες οικογένειες», εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ