Δημοσίευμα

Η λογοτεχνία δεν είναι κοινωνιολογία

«"Οι ευτυχισμένες οικογένειες δεν έχουν μυστικά, αλλιώς δεν είναι ευτυχισμένες". Αυτό ισχυρίζεται ο Άγης Δημητριάδης-Σέραρντ. Ο ίδιος βέβαια συντηρεί δύο σπίτια, δύο γυναίκες, δύο παιδιά, ζει ουσιαστικά δύο ζωές». Με αυτό τον τρόπο μας εισάγει στο νέο του βιβλίο «Ευτυχισμένες οικογένειες» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Μεταίχμιο» ο γνωστός συγγραφέας Δημήτρης Στεφανάκης.
Ένα βιβλίο γεμάτο μυστικά, πάθη, εγκλήματα, έχθρες και προδοσίες.

Μία συζήτηση με τον Δημήτρη Στεφανάκη σχετικά με την οικογένεια και την κοινωνία, τα μυστικά, τη μικρή και τη μεγάλη Ιστορία αλλά και για «ευτυχισμένες οικογένειες».

Οικογενειακό δράμα, αστυνομικό μυστήριο, ιστορικό μυθιστόρημα. Τι ακριβώς είναι οι «Ευτυχισμένες οικογένειες»;

Όλα αυτά μαζί και κάτι περισσότερο. Ό,τι δηλαδή οφείλει να είναι ένα μυθιστόρημα.

«Ευτυχισμένες οικογένειες»: Υπάρχουν πραγματικά ευτυχισμένες οικογένειες;

Αν η οικογένεια της Αντιγόνης και του Οιδίποδα, η οικογένεια του Άμλετ ή της Άννας  Καρένινας είναι ευτυχισμένη, τότε ναι, υπάρχουν πραγματικά ευτυχισμένες οικογένειες. Βλέπετε οι οικογενειακές ιστορίες μάς απασχολούν από αρχαιοτάτων χρόνων.

Ποια είναι η γοητεία που κρύβουν οι οικογενειακές ιστορίες;

Προβάλλουν, φρονώ, μια μείζονα αντίφαση: Παρά τις έχθρες και τις αγεφύρωτες διαφορές των μελών μιας παρόμοιας οικογένειας, οι οποίες συχνά οδηγούν ακόμα και σε εγκλήματα, οι δεσμοί αίματος αποδεικνύονται πάντοτε πιο ισχυροί από όσο θα περίμενε κανείς.

Πιστεύετε πως πρέπει να αποκαλύπτονται όλα τα μυστικά ή μερικά είναι καλύτερα να μένουν κρυμμένα;

Αν υποθέσουμε ότι τα μυστικά μάς συναρπάζουν, ένας κόσμος χωρίς μυστικά ίσως να ήταν ανυπόφορα πληκτικός. Με αυτή την έννοια τα μυστικά, μεγάλα ή μικρά, συντηρούν κάτι από το μυστήριο της ζωής που την κάνει ενδιαφέρουσα ή μάλλον υποφερτή.

Αν η οικογένεια είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας, τότε ποια είναι η εικόνα της κοινωνίας σήμερα;

Αν κρίνει κανείς την κοινωνία με βάση την οικογένεια, σίγουρα θα αδικήσει και τις δύο αλλά κυρίως θα αδικήσει τη λογοτεχνία εκείνη που καταπιάνεται με τις οικογενειακές ιστορίες, κυρίως γιατί η λογοτεχνία δεν είναι κοινωνιολογία.

Το έργο σας διαπνέεται από τη μικρή και τη μεγάλη Ιστορία. Τι σας γοητεύει σε αυτό το «παιχνίδι»;

Η αίσθηση ότι κατεβάζω τη μεγάλη Ιστορία στο επίπεδο της μικρής. Με αυτό τον τρόπο καταφέρνω, ή νομίζω πως καταφέρνω, να πάρω εκδίκηση για λογαριασμό των απλών ανθρώπων.

Υπάρχουν εγκλήματα, μικρά ή μεγάλα, που να μπορούν να «δικαιολογηθούν» από την Ιστορία;

Υπάρχουν ένα σωρό εγκλήματα που δικαιολόγησε η Ιστορία, χωρίς, κατά τη γνώμη μου, να έχει αυτό το δικαίωμα. Κανείς δεν μπορεί να παραγράψει εγκλήματα ερήμην των θυμάτων τους.

Νέο βιβλίο, νέος εκδοτικός οίκος. Μιλήστε μας λίγο για αυτή σας την κίνηση και τη νέα σχέση.

Πολύ σωστά το θέσατε, επαναλαμβάνοντας τη λέξη νέος και στα τρία γένη. Η αλήθεια είναι ότι αισθάνομαι πραγματικά ανανεωμένος από αυτή τη μικρή περιπέτεια.

Ίσως είναι λίγο νωρίς, αλλά υπάρχουν καινούργια πλάνα στον ορίζοντα;

Φυσικά! Πάντα υπάρχουν καινούργια σχέδια, αλλά δεν είμαι ακόμη έτοιμος να τα αποκαλύψω. Ίσως γιατί δεν είναι ακόμη τίποτε περισσότερο από σχέδια.
 
Αλεξάνδρα Παναγοπούλου
ΠΗΓΗ: www.plusmag.gr/article/Η_λογοτεχνα_δεν_εναι_κοινωνιολογα