Δημοσίευμα

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτή την καινούργια ιστορία σας;

Η ανάγκη μας να χτίζουμε μεγάλους κόσμους όπου η φαντασία αντιστρατεύεται την πραγματικότητα και οι σκέψεις μας τα γεγονότα είναι πια αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτισμού μας. Και καθώς η Ιστορία προχωρά στον χρόνο και ο άνθρωπος μας εκπλήσσει με τα έργα και τις πράξεις του, αγαθές ή όχι, το μυθιστόρημα θα συνεχίζει να μας συναρπάζει όσο λίγα πράγματα. Στις Ευτυχισμένες οικογένειες, το νέο μου μυθιστόρημα , η μέθεξη της μικρής και της μεγάλης Ιστορίας συντελείται χάρη στα πλάσματα εκείνα που η καθημερινότητά τους εμπλουτίστηκε κάποτε με στιγμές κοσμοϊστορικές

Κι ίσως η γοητεία των ηρώων σας δεν εξαντλείτε στα όποια γνωρίσματα τους ….

Αλλά κυρίως σε αυτές τις εξαιρετικές στιγμές που αφουγκραζόμαστε στη ζωή τους. Η αφηγήτρια, Λήδα Δημητριάδη, επιχειρεί ένα ταξίδι στο χτες, και στο πηγαινέλα της αυτό δεν διστάζει να μεταπηδά από την Αθήνα της δεκαετίας του τριάντα και της Κατοχής στην Αθήνα του σήμερα, κι από το Κάιρο του πολέμου να πισωγυρίζει αίφνης στα πρώτα μεσοπολεμικά χρόνια στη νότια Αγγλία. Ένας αιώνας οικογενειακής ιστορίας στον λαβύρινθο του χρόνου, σε τοπία που παρέμειναν αφώτιστα. Σκάνδαλα που η επίσημη Ιστορία δεν καταδέχτηκε να φωτίσει, όπως αυτό με το ξέπλυμα του εβραϊκού χρυσού στην κατοχική Ελλάδα από κατακτητές και συνεργάτες τους είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα αναλγησίας της μνήμης. Εξίσου εκπλήσσει και η αποσιώπηση του βιομηχανικού χαρακτήρα του Άουσβιτς στον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο με την οποία ενταφιάζεται η ευθύνη των γερμανικών τραπεζών και του βιομηχανικού ομίλου IG FARBEN..

Όπως εκπλήσσει και ο κυνισμός όσων πλούτισαν …

Ψυχαγωγώντας ημιπαράφρονες στρατιώτες κάθε φορά που εκείνοι επέστρεφαν στην αιγυπτιακή πρωτεύουσα από την κόλαση της ερήμου και τη θανάσιμη απειλή του Ρόμελ.

Αλλά μήπως και οι περίοδοι ειρήνης είναι λιγότερο συναρπαστικές από κάθε άποψη;

Μήπως δηλαδή το λαθρεμπόριο χρυσού με την Ελβετία στη μεταπολεμική Ελλάδα, με συνεργούς την αφρόκρεμα της ελληνικής κοινωνίας, και όχι μόνο, μας προκαλεί λιγότερη αμηχανία; Όλα αυτά βέβαια τα μηχανεύτηκαν και τα εκτέλεσαν άνθρωποι με περισσή απληστία και ματαιοδοξία. Κι αν στο τέλος πετάχτηκαν σαν άδεια κελύφη στον καιάδα του χρόνου, και αν εξορίστηκαν από τη χώρα του πραγματικού, μένουν οι πράξεις τους, τα ζοφερά τους έργα. Τα έργα αυτά δεν παραγράφονται με τον θάνατό τους, όχι μόνο γιατί οι συνέπειές τους δεν εξαντλούνται σε μια ή δύο γενιές, αλλά κυρίως γιατί τραυμάτισαν ανεπανόρθωτα την αντίληψή μας για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη.

Με την ίδια βαναυσότητα όμως κινήθηκαν οι χαρακτήρες αυτής της οικογενειακής ιστορίας διεκδικώντας ένα σεβαστό μερίδιο από το κακό…

Οι πρόγονοι της Λήδας Δημητριάδη, με πρώτο και καλύτερο τον Ρόμπερτ Σέραρντ, αλλά και τον βιολογικό της παππού, τον Γιώργο Δημητριάδη, είναι από αυτή τη ράτσα των ανθρώπων που διαιωνίζει το παιχνίδι της εξουσίας, του χρήματος, της μοχθηρίας και του αίματος με την άνεση και τη φυσικότητα ενός θεατρικού ρόλου…

Θα μπορούσαν, υπ’ αυτή την έννοια, να αποτελούν πρόσωπα μιας σαιξπηρικής τραγωδίας, βγαλμένα από τη μήτρα του μεγάλου Εγγλέζου βάρδου, που γνώριζε τόσο καλά το εγκληματικό μυαλό…

Κι αν ο αναγνώστης νιώσει την ανάγκη να επικρίνει τα πρόσωπα που εμπλέκονται στο οικογενειακό αυτό δράμα, να θυμάται την ευφυή ομολογία του Γκαίτε: “Δεν γνωρίζω κανένα σφάλμα που δεν θα μπορούσα να το είχα κάνει κι εγώ”. Δεν υφαίνει όμως κανείς ένα μυθιστορηματικό φόντο μόνο με αξιόποινες πράξεις και αθέμιτους ήρωες. Οι εποχές εναλλάσσονται σαν πολύχρωμες βινιέτες και στο τέλος, όταν ο κουρνιαχτός από τα ανθρώπινα πάθη κατακάθεται, μένει το άρωμα της νοσταλγίας

Από το ίδιο άρωμα διαποτίζονται και οι Ευτυχισμένες οικογένειες…

Κι αν πρόκειται για ένα μυθιστόρημα μέσα στο οποίο όλα εξιστορούνται από το μετερίζι του σήμερα, ο νόστος του χτες είναι έντονος – έτσι που το παρελθόν να γίνεται μια άλλη Ιθάκη»

ΠΗΓΗ: blog.athensweekly.gr/συνέντευξη-με-τον-δημήτρη-στεφανάκη/