Δημοσίευμα

Στο μουσείο Ιστορίας του Παρισιού με τον πραγματικό Φιλίπ Τεμπό (το δάχτυλό του κρατά τη σελιδα) φωτογραφίσαμε άπειρες σελίδες του Παρισινού μεγαλείου όπως το απαθανάτισαν οι λάτρεις του... (φωτό.01)

Παλαί Γκαρνιέ: Η όπερα του Παρισιού στην ομώνυμη πλατεία απέναντι από το Grand Hotel και από το Café de la Paix. Οσμανική ατμόσφαιρα μεγαλείου σε μια πόλη που πίστεψε στην μοναδικότητά της... Αναζητώντας σ' ένα από αυτά τα θεωρεία ίχνη από το παράνομο ειδύλλιο Ζαχάροφ και Πιλάρ τότε που το Φιλμ νουάρ ήταν ακόμα... ιδέα. (φωτό.02)

Πύργος του Μπαλανκούρ. Το άβατο ενός μύθου που χάνεται σ' ένα τοπίο από αιωνόβια δέντρα, φυλάσσοντας καλά τα μυστικά ενός ολόκληρου αιώνα. Τρεις φορές προσπάθησα να το παραβιάσω. Την πρώτη πηδώντας απλά από το φράχτη, για να βρεθώ αντιμέτωπος με το κυνηγετικό όπλο του φύλακα.
Τις άλλες δύο δια της διπλωματικής οδού χωρίς να τα καταφέρω και πάλι. Τουλάχιστον παρηγοριέμαι με τη σκέψη ότι δεν είχα την τύχη του δημοσιογράφου που τάισε με το πτώμα του τα ψάρια της λίμνης του Μπαλανκούρ. Στην  Πικαρδία, πενήντα χιλιόμετρα από το Παρίσι, ο κόσμος του Ζαχάροφ παραμένει κλειστός σαν στρείδι... (φωτό.03)

Το Παρισινό άβατο. Πίσω από τις αγριοκαστανιές της λεωφόρου Ος το μέγαρο του Ζαχάροφ υψώνεται αινιγματικό... Εδώ γράφτηκε η μισή και περισσότερη ευρωπαϊκή ιστορία των αρχών του εικοστού αιώνα. Φαίνεται πως το κτίριο κρατά ζηλότυπα το μυστήριο του πρώην ιδιοκτήτη του. Η είσοδος σε αυτό κάθε άλλο παρά εύκολη είναι... (φωτό.04)

Το αίθριο του Grand Hotel, θερμοκήπιο αναμνήσεων, θυμίζει σκηνικό θεατρικής παράστασης που αρχίζει κάθε φορά από την παραγγελία ενός καφέ. Το πρωτόκολλο ορίζει πως ακόμα και ο ήχος των βημάτων σου πρέπει να πνίγεται στην παχιά μοκέτα. Κάποια φορά μόνο ένα μικρό, κακομαθημένο παιδί δοκίμαζε τα πλήκτρα του πιάνου παραβιάζοντας βάναυσα την εκκλησιαστική ατμόσφαιρα. Φυσικά ο μετρ αποκατέστησε γρήγορα την τάξη, παραδίδοντας τον μικρό στους γονείς του... (φωτό.05)

'Ενας κόσμος ονειρικός που αργοπεθαίνει μέσα στο χρόνο. Ζει μόνον ο μύθος παράξενα δεμένος με την Ιστορία της γηραιάς ηπείρου... (φωτό.08)

Ακολουθώντας ένα χωματόδρομο πίσω από το κτήμα απαθανάτισα απλώς την εγκατάλειψη ενός κόσμου που αργοπεθαίνει μετά το θάνατο του εμπνευστή του... Φθινόπωρο του 2010, κοντά στο Αρονβίλ, στην Πικαρδία, 50 χλμ μακριά από το Παρίσι... (φωτό.11)

Παρίσι, Πλατεία της Όπερας, δεξιά μας το Café de la Paix. Ο Μιγκέλ Θαραμπόν αφηγείται τη ζωή του Βασίλειου Ζαχάροφ και της Μαρίας ντελ Πιλάρ στον Φιλίπ Τεμπό... Από εδώ ξεκινά η "προβολή" ενός Φιλμ νουάρ... (φωτό.12)

Το Μέγαρο των Απομάχων λίγο έλειψε να αποβεί θανάσιμος προορισμός για τον φιλόδοξο Βασίλειο... Κατά τα άλλα ο "κύριος διαβάζει Ντοστογιέφσκι" στο Φιλμ νουάρ... (φωτό.13)

Grand Hotel: Πίσω από κάποιο παράθυρο ο Βασίλειος, ή η σκιά του, ατενίζει το κτίριο της Όπερας μ' ένα πούρο στο ένα χέρι κι ένα ποτήρι Napoleon του Μαρτέλ στο άλλο... (φωτό.14)

Στο δημαρχείο του Αρονβίλ, ενός άσημου χωριού της Πικαρδίας, 50 χιλιόμετρα από το Παρίσι επισημοποιήθηκε το πολύκροτο σαραντάχρονο ειδύλλιο ενός Έλληνα εμπόρου όπλων και μιας Ισπανίδας δούκισσας. Από το σημείο αυτό άρχισαν να πέφτουν τίτλοι τέλους για το "Φιλμ νουάρ"... (φωτό.15)

Αν το Παρίσι δεν ήταν πραγματική πόλη, θα την είχε σίγουρα επινοήσει κάποιος συγγραφέας... (φωτό.16)

Τα ίχνη ενός ανθρώπου σαν τον Ζαχάροφ θα πρέπει να τα αναζητά κανείς παντού ακόμα και στο κέντρο της Αθήνας... Ελληνικό Ινστιτούτο Παστέρ. Ο χώρος αποπνέει δέος και μυστήριο αντάξιο του δωρητή του... (φωτό.17)