Δημοσίευμα

Ξημέρωσε η μέρα του Σταυρού και η μάνα μου ετοιμάστηκε για την εκκλησία. Εγώ έκανα τον ψόφιο κοριό κια η αδερφή μου με τραβούσε από το ποδάρι να σηκωθώ. 
«Άσ'τον Μαριώ, το γαϊδούρι! Άσ' τον, θα πάμε οι δυο μας», της φώναξε θυμωμένη η μάνα μου. 
Αν ήμουν γαϊδούρι, δεν ήμουν το μόνο. Όλοι οι άντρες της οικογένειας ραχάτευαν. Είναι παράξενο αλλά όταν επρόκειτο για εκκλησιασμό ο  πατέρας μου καμωνόταν τον άρρωστο ξάπλα στο κρεβάτι. 
«Ωχ! Πώς πονεί η κεφαλή μου... Πήγαινε εσύ Αγγελικώ μου, γιατί θα του κακοφανεί του Θεού», της είπε ο Τσουγκρής και η μάνα μου έφυγε κουνώντας το δικό της κεφάλι. 
Μόλις μείναμε μόνοι, πέσαμε εγώ κι ο Μανόλης πάνω στα καλτσούνια και αρχίσαμε το περιδρόμιασμα. Ο πατέρας μου μας μάλωσε, γιατί ήτανε, λέει, του αδερφού μου του Σταύρου, αλλά κι ο ίδιος άπλωσε τη χερούκλα μου και άρχισε να περιδρομιάζει.  Την ώρα που γυρνούσε η μάνα μου από την εκκλησία ακούστηκαν οι πρώτοι πυροβολισμοί από το απέναντι χωριό.
(14 Σεπτεμβρίου 1943)
Δημήτρης Στεφανάκης, «Μινώταυρος», εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ