Δημοσίευμα

Με μεγάλη επιτυχία παρουσιάστηκε στον Βόλο το νέο βιβλίο του βραβευμένου και αγαπημένου συγγραφέα, Δημήτρη Στεφανάκη με τίτλο «Μινώταυρος», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
Ο συγγραφέας επιστρέφει με νέο μυθιστόρημα με το οποίο μας μεταφέρει στην Κρήτη στα τέλη του 19ου αιώνα. Στις σελίδες του ξεδιπλώνονται περισσότερα από 50 χρόνια Ιστορίας και ζωές ανθρώπων που στροβιλίζονται στη δίνη κοσμοϊστορικών γεγονότων. Σήμερα, στον κυριακάτικο Ταχυδρόμο η άκρως ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον συγγραφέα. Θερμές ευχαριστίες από καρδιάς!
ΝΤΑΒΛΑΜΑΝΟΥ ΕΛΕΝΑ

Μετά από έξι χρόνια απουσίας επανήλθε με ένα πολυσέλιδο μυθιστόρημα που παρουσιάστηκε στον Βόλο

Με μεγάλη επιτυχία παρουσιάστηκε στον Βόλο το νέο βιβλίο του βραβευμένου και αγαπημένου συγγραφέα, Δημήτρη Στεφανάκη με τίτλο «Μινώταυρος», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Ο συγγραφέας επιστρέφει με νέο μυθιστόρημα με το οποίο μας μεταφέρει στην Κρήτη στα τέλη του 19ου αιώνα. Στις σελίδες του ξεδιπλώνονται περισσότερα από 50 χρόνια Ιστορίας και ζωές ανθρώπων που στροβιλίζονται στη δίνη κοσμοϊστορικών γεγονότων.

Μετά από έξι χρόνια απουσίας, ο Δημήτρης Στεφανάκης επανέρχεται με μια μεγάλη αφήγηση, ένα πολυσέλιδο μυθιστόρημα που έχει ως βάση την Ιστορία, υπηρετεί όμως κατ΄ εξοχήν τη λογοτεχνία, δημιουργώντας μια εύληπτη πραγματεία της ποιητικής του χρόνου, της ανθρώπινης προσδοκίας, της ίδιας της ζωής, εκφρασμένη με αισθητική και λεπταίσθητο χειρισμό στα θέματα του έρωτα, της θλίψης, της ειρωνείας, του κωμικού και τραγικού στοιχείου, μέσα στην αδυσώπητη πορεία του ανθρώπου προς το πεπρωμένο του.
Συνέντευξη στην Ελενα Νταβλαμάνου

Μας λείψατε κύριε Στεφανάκη… Oλοι κάνουν λόγο για έξι χρόνια συγγραφικής σιγής και για τη χαρά της επανόδου σας. Πού οφείλεται αυτή η απομάκρυνση;

Κάποιες φορές αξίζει να κάνεις ένα βήμα πίσω, για να εκτιμήσεις καλύτερα τα πράγματα, να αναθεωρήσεις και να ανασυνταχθείς. Δεν θεωρώ άλλωστε ότι σίγησα αυτά τα έξι χρόνια. Αντιθέτως μάλιστα, δημιούργησα κάτι καινούργιο, κάτι ιδιαίτερο, κάτι που ήθελα καιρό τώρα να κάνω.

Πιστεύετε στη δύναμη της σχέσης συγγραφέα και αναγνώστη, θεωρείτε προσωπική τη σχέση αυτή;

Ασφαλώς. Νομίζω ότι κάθε συγγραφέας έχει ένα δικό του πυρήνα αναγνωστών που τον ακολουθεί από βιβλίο σε βιβλίο. Άλλοτε ενθουσιάζεται, άλλοτε απογοητεύεται, συχνά τον εγκαταλείπει και τον ξαναβρίσκει σε κάποιο άλλο βιβλίο. Συγγραφέας χωρίς προσωπικούς αναγνώστες είναι λογοτέχνης-φάντασμα. Είναι χρήσιμα τα δημοσιεύματα, είναι ευχάριστα τα βραβεία αλλά ένα βιβλίο δυναμώνει μόνο με την απόλαυση που προσφέρει στον αναγνώστη και μαζί με το βιβλίο δυναμώνει και ο συγγραφέας του.

Ήρθατε στον Βόλο που σας αγαπά, σας διαβάζει, σας ακολουθεί… Θεωρείτε ότι κάθε πόλη ή περιοχή έχει τη δική της δυναμική…

Οι πόλεις δεν είναι κάτι απρόσωπο, είναι οι άνθρωποι που σε υποδέχονται, που σε έχουν διαβάσει και σε ακολουθούν ή αντίθετα είναι εκείνοι που δεν έχουν ιδέα ποιος είσαι και αδιαφορούν πλήρως για σένα. Το αναγνωστικό ενδιαφέρον είναι που κάνει τη διαφορά.

Ας έρθουμε στο βιβλίο σας… «Μινώταυρος» ο τίτλος και αυτόματα γίνεται ο συνειρμός με την Κρήτη… Της οφείλατε ένα μυθιστόρημα και αν ναι ποια είναι η σχέση σας με τη Μεγαλόνησο;

Όφειλα ένα μυθιστόρημα στον τόπο που νιώθω πατρίδα μου, ένα μυθιστόρημα στη μνήμη του πατέρα μου, για τις συγκινητικές ιστορίες που τόσο ωραία μου διηγήθηκε. Το παράξενο είναι ότι δεν έχω ζήσει στην Κρήτη για μεγάλο χρονικό διάστημα αλλά έναν τόπο τον αγαπάς και τον κάνεις δικό σου μέσα από τα λόγια των ανθρώπων που αγαπάς.

Τόποι, άνθρωποι, σχέσεις, γεγονότα, Ιστορία οδηγούν το μυθιστόρημα σας στην απόλαυση της ανάγνωσης αποδεικνύοντας τη δύναμη του μυθιστορήματος. Αντιλαμβάνεστε τη δύναμη αυτή που αβίαστα, άμεσα και τόσο ωραία υπηρετείτε;

Αντιλαμβάνομαι την προσπάθεια που κατέβαλα, τις χαμένες μέρες της άγονης δημιουργίας, τα στοιχήματα που έβαζα με τον εαυτό μου καθημερινά, αντιλαμβάνομαι και την ικανοποίηση κάθε φορά που ξεπερνούσα ένα εμπόδιο. Τη δύναμη του μυθιστορήματος την αντιλαμβάνομαι μόνο στα βιβλία των άλλων.

Σταματάει άραγε η έμπνευση, υπάρχει τέλος στη γραφή και στο μυθιστόρημα;

Η γραφή δεν έχει να κάνει με την έμπνευση ή τουλάχιστον δεν έχει να κάνει μόνο με αυτή. Θα επαναλάβω μια φράση του Μπένγιαμιν που είχα διαβάσει πριν από χρόνια: «Η μεγαλοφυΐα είναι μόχθος». Όσο και αν με είχε ξενίσει τότε αυτή η φράση, την βρίσκω πάντα μπροστά μου Με ρωτάτε αν υπάρχει τέλος στη δημιουργία; Σας απαντώ ότι υπάρχει όταν πια ο άνθρωπος δεν μπορεί ή δεν θέλει να μοχθήσει άλλο. Όσο για το μυθιστόρημα, δεν νομίζω ότι θα πάψει κάποια στιγμή να γράφεται, γιατί οι άνθρωποι έχουν ανάγκη αυτό τον κόσμο που δημιουργείται κάθε φορά έξω από τα χωρικά τους ύδατα. Η ζωή δεν είναι αρκετή αλλιώς δεν θα είχαμε ανάγκη τη λογοτεχνία όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο Πεσσόα.

Πως αρχίζει μια ιστορία για εσάς, με ποια αφορμή και πώς εξελίσσεται η διαδικασία;

Αν ρωτήσετε ένα συγγραφέα από πού εμπνεύστηκε κάποια ιστορία, του δίνετε ένα έναυσμα να γράψει ένα άλλο μυθιστόρημα. Η αρχή μιας ιστορίας παραμένει ένα μυστήριο που κανείς ποτέ δεν έλυσε. Λένε πολλά για αυτή την αρχή οι βιογράφοι, οι κριτικοί, οι ίδιοι οι συγγραφείς, αλλά η αλήθεια δεν βρίσκεται πουθενά. Για το μόνο που μπορώ να σας μιλήσω είναι η διαδικασία της συγγραφής αλλά δεν θα το κάνω γιατί θα σας φανεί ανιαρή, απογοητευτική, χωρίς καθόλου έμπνευση, εξοντωτική αλλά μ’ ένα τρόπο απολαυστική.

Γράφετε, μεταφράζετε, μιλάτε, επικοινωνείτε καθιστώντας τους αναγνώστες ήρωες, δίνοντας τη δύναμη της συμμετοχής, τη συνενοχή στη σκέψη… Υπάρχει τελικά συνταγή, τρόπος για την επιτυχία;

Ομολογώ ότι οι συνταγές δεν είναι το φόρτε μου, δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με τις συνταγές και την πεπατημένη, άρα δεν μπορώ να συμβουλέψω κανένα. Κι όσο για την επιτυχία φανταστείτε πως για τον καθένα είναι η Τροία, μια πόλη οχυρωμένη που δεν πέφτει ποτέ. Κάποιοι επινοούν ένα Δούρειο Ίππο και τα καταφέρνουν. Πρόκειται για νίκη; Δεν ξέρω να σας απαντήσω. Κυνηγάμε παράξενα πράγματα δυσκολεύοντας τη ζωή μας. Η επιτυχία είναι το πιο παράξενο από όλα.

Έχετε δηλώσει ότι ζείτε γράφοντας και γράφοντας ζείτε… Συγγραφέας τι είναι τελικά για εσάς;

Συγγραφέας είναι πολλά πράγματα. Είναι τόλμη, είναι υπομονή, είναι ευελιξία, είναι δουλειά, είναι ανάγνωση, είναι αισθητική, είναι αφοσίωση. Κι όλα αυτά μαζί αν τα προσθέσετε πιθανόν να σημαίνουν ένα και μόνο πράγμα: Συγγραφέας είναι προορισμός.

Τι σκέφτεστε όταν τελειώνει ένα μυθιστόρημα και τι ονειρεύεστε όταν ξεκινάτε το επόμενο;

Ένα μυθιστόρημα δεν τελειώνει ποτέ, είναι ένα σπίτι που εγκατέλειψες κάποια στιγμή επειδή δεν μπορούσες πια να ζεις άλλο εκεί μέσα κι έφυγες αφήνοντας ανοιχτές πόρτες και παράθυρα. Αν υποθέσουμε όμως ότι τελειώνει ένα μυθιστόρημα, τότε βλέπεις ήδη τον ορίζοντα του επόμενου. Πιστέψτε με, αυτή είναι η χειρότερη στιγμή για ένα δημιουργό, γιατί ξέρει πως ξεκινά από την αρχή. Τίποτε από ό,τι έχει γράψει μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν μετρά. Ξαναγίνεται ένας πρωτόπειρος, ανυπόμονος συγγραφέας που γεμίζει σελίδες με ορνιθοσκαλίσματα και ασυναρτησίες μέχρι να έρθουν τα πρώτα καλά σημάδια αλλά και τότε ακόμα βρίσκεται μόλις στην αρχή. Δεν ονειρεύομαι όταν ξεκινώ ένα μυθιστόρημα. Ξέρω πως με περιμένει πολλή δουλειά, πολλές άχαρες μέρες και δεν χαμογελώ καθόλου. Το αντίθετο μάλιστα!

Σας ευχαριστώ θερμά και εύχομαι πάντα επιτυχίες!

ΠΗΓΗ: https://www.taxydromos.gr/apopseis/961354/dimitris-stefanakis-syggrafeas-einai-proorismos/